تشخیص هویت انسان از منظر قرآن کریم، روایات معصومین (ع) و دانش ژنتیک

مقدمه: یکی از کاربردهای علم ژنتیک در مسائل قانونی است که هویت افراد با تعیین (dna) deoxyribonucleic acid در موارد لزوم تشخیص داده می شود. افزون بر بررسی dna، روش های دیگری نیز همچون انگشت نگاری و اسکن (پویش) عنبیه چشم جهت تشخیص هویت وجود دارند. هدف از این پژوهش، پی بردن به دیدگاه قرآن و معصومین (ع) در زمینه تشخیص هویت افراد بر پایه تفاوت های خطوط سرانگشتان و تفاوت های ژنتیکی و از سوی دیگر توجیه علمی امکان احیای مجدد و معاد جسمانی بر اساس هویت ژنتیکی هر فرد می باشد. روش: در این نوشتار که از نوع توصیفی ـ تحلیلی است با روش مطالعه کتابخانه ای، آیات و روایاتی که متضمن وجود اختلافات فردی و تفاوت های ژنتیکی می باشند، استخراج و بررسی گردید یافته ها: بر اساس یافته های این پژوهش، شواهدی در قرآن و بیان معصومان وجود دارد که می توان آن را در پرتو دانش ژنتیک جدید تفسیر کرد. یافته های به دست آمده نشان داد که در قرآن کریم به وجود خطوط سر انگشتان، منحصر به فردبودن و تغییر ناپذیری آن ها اشاره شده است. همچنین از فحوای روایتی، مسأله انگشت نگاری ژنتیکی، بقا و منحصر به فردبودن dna و امکان احیای مجدد بر اساس هویت ژنتیکی هر فرد قابل استنباط است. همچنین معصومین (ع) در قالب الفاظ ساده، اقدام به رفع سوء ظن مردانی می نمودند که ناشی از عدم شباهت فرزندشان به خود و همسرشان بود. نتیجه گیری: بر مبنای یافته های این پژوهش می توان نتیجه گرفت که قرآن و معصومین (ع) در بیش از 14 قرن پیش به مسأله تفاوت های فردی، اثر انگشت کلاسیک و انگشت نگاری ژنتیکی اشاراتی داشته اند که این خود گوشه ای از عدم تضاد بین علم و دین است.